۲۳ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۱۴:۱۴
خودروها می‌توانند مایه ایجاد مزاحمت باشند. کافی است از کسانی که هرروز در ترافیک بزرگراه M۲۵ لندن یا کیتی هیستون گرفتار می‌‌‌‌‌شوند، سوال کنید. تعداد بیشتر خودرو به معنای ترافیک و آلودگی بیشتر هواست. فضایی که برای حرکت، توقف و سوخت‌گیری این خودروها اشغال می‌شود، می‌تواند برای اهداف خوشایندی مانند ساخت بوستان و مراکز تفریحی استفاده شود. پس جای تعجب نیست که بسیاری از کارشناسان دوراندیش شهری ایده «قابلیت پیادهروی» یا آنچه گاهی «شهر ۱۵ دقیقه‌‌‌‌‌ای» خوانده می‌شود، را تبلیغ میکنند. این ایده که اواسط عصر کرونا، در پاریس مطرح شد و جلو رفت، به معنای آن است که شهروندان بتوانند بدون رانندگی، اغلب نیازهای خود را برطرف کنند.
کد خبر: ۳۳۶۵
با گزارش کارنا، با وجود این براساس مقاله جدید اکونومیست، به نظر می‌رسد دنیا از ترک عادت پیاده روی ناتوان است. یک مطالعه جامع نشان می‌دهد که از میان حدود ۸۵۰ میلیون شهروند در ۷۹۴ شهر جهان، بیش از نیمی از پاسخ دهندگان هنوز برای رفت و آمد به محل کار از خودرو استفاده میکنند. بررسی‌ها حاکی از آن است که تفاوت در نحوه رایج حمل ونقل از الگو‌های منطقه‌ای پیروی می‌کند. مطالعه مذکور در نوع خود یکی از بزرگ‌ترین مطالعات در زمینه «قابلیت پیاده روی» شهرها محسوب می‌شود. محققان این مطالعه تنها سفر‌های شهری به محل کار را مورد بررسی قرار داده اند و نظرسنجی‌ها پیش از سال ۲۰۱۹ انجام شده است (به دلیل حذف اثر محدودیت‌ها و تدابیر ویژه در دوران همه‌گیری کرونا، که شهر‌های مختلف را به صورت متفاوتی تحت‌تاثیر قرار داد). نظرسنجی‌ها نشان داد که در کدام مناطق مردم از فعال‌ترین نوع سفر یعنی پیادهروی استفاده میکنند. ۱۰۰ شهری که کمترین گرایش به فعال‌ترین نوع سفر در آن‌ها مشاهده شد، همگی در آمریکای شمالی بودند، که نتیجه دهه‌ها اجرای سیاست‌ها و ارائه یارانه‌ها در حمایت از خودروسواران است. کم تحرک‌ترین شهر خارج از آمریکای شمالی، بیرمنگام در بریتانیاست، منطقه‌ای که مرکز صنعت خودروی این کشور محسوب می‌شود؛ و فعال‌ترین شهر، بندری کوچک در موزامبیک است. بقیه شهر‌هایی که در لیست ۱۰ شهر برتر از نظر رواج پیاده روی قرار دارند، همگی در اروپا هستند. هلند و اسپانیا هرکدام با دو شهر بیشترین سهم را در این لیست در اختیار دارند.
فاکتور‌های تعیین کننده
یکی از فاکتور‌های موثر در میزان قابلیت پیاده روی در شهرها، اندازه جمعیت است، به طوری که شهر‌های بزرگ‌تر معمولا از شهر‌های کوچک‌تر کم تحرک‌تر هستند. مردم در شهر‌های کوچک‌تر می‌توانند با پیاده روی یا دوچرخه سواری به سرعت مسافت‌های کوتاه را طی کنند. فاکتور درآمد نیز مهم است: در شهر‌های ثروتمند، میزان سفر با خودرو بیشتر است. در واقع، بررسی‌ها نشان می‌دهد که اگر همه فاکتور‌ها را ثابت درنظر بگیریم، با دوبرابرشدن درآمد یک شهر، سفر خودرویی در آن ۳۷درصد افزایش پیدا می‌کند.
مقامات منتخب در کشور‌های ثروتمند گرایش روزافزونی به حمایت از کنارگذاشتن خودرو به نفع گزینه‌های ارزان تر، سالم‌تر و سبزتر، نشان می‌دهند. مناطقی مانند سنگاپور و پاریس، طی چند دهه، سیاست «چماق و هویج» را برای تشویق مردم به کنارگذاشتن خودرو، به‌کار برده اند (مثلا با احداث پیاده‌راه‌ها یا اخذ هزینه برای ورود به مناطق پرترافیک). تنها ۳۰درصد افراد در سنگاپور و ۲۰درصد شهروندان در پاریس برای رفتن به محل کار از خودرو استفاده میکنند. حتی به نظر می‌رسد شرایط در آمریکا نیز درحال تغییر است: نسل‌های جوان‌تر تمایل کمتری به رانندگی دارند و محله‌های مناسب برای پیاده روی در شهر‌های بیشتری درحال ساخت هستند. البته فراهم کردن قابلیت پیاده روی در محلات حومه‌ای وسیع در جا‌هایی که برنامه ریزی شهری براساس استفاده از خودرو صورت گرفته است، ساده نیست.
تعداد خودرو درجهان رو به افزایش است. همزمان ترافیک نیز افزایش می‌یابد. این شرایط موجب به رسمیت شناختن نیاز به تغییر شده است. پیک خودروسواری، یعنی نقطه‌ای که بعد از آن تعداد وسایل نقلیه موتوری در جهان رو به کاهش می‌گذارد، ممکن است خیلی دور نباشد.
منبع: دنیای اقتصاد
برچسب ها:
ارسال نظر