فولکس واگن قدرت را می‌فروشد! + تصاویر

به گزارش کارنا، خودروسازان بدون توجه به تمایل مشتریان از طرح‌های اشتراکی استقبال می‌کنند و اغلب فراتر از آنچه اکثر مردم قابل قبول می‌دانند، پیش می‌روند. قبلا بی‌ام و تلاش کرده بود تا برای گرم کن صندلی‌ها هزینه ماهانه دریافت کند، اما کاربران از آن استقبال نکردند. از طرف دیگر، مرسدس بنز هنوز هم طرح افزایش شتاب را برای مدل‌های EQ خود ارائه می‌دهد که در ابتدا ۱۲۰۰ دلار در سال هزینه داشت و همان ایده‌ای است که فولکس واگن برای ID.۳ برقی در بریتانیا به کار گرفته است.

در ابتدا گزارش شد که سایت مشتریان این خودروساز در انگلستان مدل‌های ID.۳ پرو و پرو S را تنها با قدرت ۲۰۱ اسب بخار به جای ۲۲۸ اسب بخار کامل، به فروش می‌رساند. اکنون گفته می‌شود که مشتریان می‌توانند با پرداخت هزینه‌ای مازاد، ارتقای قدرت انتخابی داشته باشند. فولکس واگن برای مالکان این خودرو آپشن یک ماه اشتراک رایگان، اشتراک ماهانه یا سالانه یا امکان خرید مادام العمر را ارائه می‌دهد.

این هزینه‌ها شامل ماهانه ۱۶.۵۰ پوند، سالانه ۱۶۵ پوند و یا به طور کلی، ۶۴۹ پوند است که با احتساب نرخ ارز کنونی به ترتیب ۲۲.۳۶ دلار، ۲۱۱.۴۱ دلار و ۸۷۹.۵۲ دلار می‌شود. این اقدام عجیب است و برای خریداری که خودرویی با قیمت حدود ۵۰ هزار دلار می‌خرد از نظر اقتصادی منطقی نیست. این هزینه مازاد به اندازه‌ای کم است که در قیمت پیشنهادی تولید کننده (MSRP) پنهان شود و چیزی است که اکثر مردم احتمالاً از ابتدا مایل به پرداخت آن هستند.

اما به نظر می‌رسد این روند پرداخت یک مانع غیر ضروری است که برای مشتریان کم خرج طراحی شده که ممکن است به جای خرید خودرو آن را اجاره کنند. در اواخر سال ۲۰۲۳ گزارش شد که بیش از ۴۰ درصد از ثبت نام‌های جدید اجاره خودرو در بریتانیا مربوط به خودرو‌های برقی بوده است، بنابراین کسی که فقط چند سال ماشین را نگه می‌دارد، ممکن است بتواند تنها چند صد دلار پس انداز کند.

به نظر نمی‌رسد این برنامه ارزش داشته باشد و خوشبختانه فولکس واگن آن را در آمریکا ارائه نمی‌دهد، اما نشان می‌دهد که صنعت خودروسازی کجا ایستاده و تفکرات آن به چه سمتی است. خودروسازان در دوران پیچیده و پرهزینه صنعت در پی ایجاد راه‌های درآمدی جدید هستند و درآمد مستمر از هزاران یا میلیون‌ها راننده، جذاب به نظر می‌رسد.

شاید فکر کنید پرداخت ده‌ها هزار دلار می‌تواند خرید شما را تضمین کند تا یک خودروی کامل را صاحب شوید، اما وقتی نرم افزار‌ها بین کاربر و سخت افزار‌های اصلی قرار می‌گیرند، دیگر چنین چیزی ممکن نیست. مجوز‌های نرم افزاری و توافق نامه‌های مجوز کاربر نهایی، مالکیت را محدود می‌کنند در حالی که قانون حق نشر هزاره دیجیتال، آنچه که یک کاربر می‌تواند و نمی‌تواند با آن مجوز انجام دهد را دیکته می‌کند.